Pewnie, że nie wyskoczę na ulicę w krótkich spodenkach, ale lubię zaskakiwać. Zawsze to lubiłam, więc czemu mam tego nie robić - pyta Irena Twierdza, z którą rozmawiam o jej oryginalnym stylu, inspiracjach krawieckich oraz wpływie wieku na ubiór. - Chcę pokazać, że kobieta po 60. roku życia może wyglądać atrakcyjnie. I może ubierać się we wszystko, na co ma ochotę - mówi pani Irena, gdy pytam o jej obecność w mediach społecznościowych Jak przyznaje moja rozmówczyni, w jej przypadku wiek sprzyja coraz odważniejszym stylizacjom. Zwłaszcza, że teraz, po przejściu na emeryturę, nie musi już przestrzegać żadnego dress code'u - Kiedy pracowałam w biurze, były określone standardy i trzeba było ubierać się tak, jak wypada ubrać się do banku. Chociaż ja zawsze coś tam przemycałam. Tu jakieś zapięcie krzywe w żakiecie, tam jakaś inna asymetria Grażyna Latos: Pani stylizacje robią ogromne wrażenie! Jak dużą część tych rzeczy, które ma pani obecnie w swojej szafie, sama pani uszyła? Irena Twierdza: Około jedną trzecią szafy stanowią rzeczy uszyte przeze mnie. Dużo zostało też kupionych w second handzie i przerobionych. W ciuchlandach często podobają mi się faktury, kolor, czy materiał, z którego uszyte jest ubranie. Ale zdarza się, że coś jest np. zbyt obszerne, więc poprawiam. Czasem też materiał wykorzystuję do uszycia czegoś zupełnie nowego. Przyznaję, że do lumpeksów zaglądam bardzo często. Super! Ekologicznie. A jak w ogóle zaczęła się pani przygoda z szyciem i przerabianiem? Zawsze lubiłam ciekawe i oryginalne ciuchy, ale dorastałam w takich czasach, że rzeczy ładnych właściwie nie było. Dodatkowo byłam bardzo szczupłą dziewczyną, więc było mi trudniej coś znaleźć. Tak że szycie pojawiło się w moim życiu trochę z musu, dawno temu, a później przyszła pasja. W domu była maszyna, więc usiadłam raz, drugi, trzeci i zaczęłam przerabiać. Na początku z różnym skutkiem. Miałam wtedy koleżankę, która dostawała cudne rzeczy z USA, więc miałam skąd czerpać inspiracje i wzory. Oczywiście był problem ze zdobyciem jakiegoś materiału, ale trzeba było sobie radzić. Tak zaczęłam szyć. Później urodziła się córka - najpierw jedna, potem druga - i zaczęłam szyć dla nich. Wtedy już naprawdę się wciągnęłam. Teraz jeszcze szyję i przerabiam dla swoich wnuczek. A dla obcych ludzi nigdy pani nie szyła? Bo przyznam, że jak zobaczyłam pani zdjęcia, to byłam pewna, że musiała pani szyć zawodowo. Moja mama, która jest krawcową, obstawiała, że była pani kostiumografką. Nie, nie. Byłam bankowcem. Pracowałam w administracji banku przez ponad 30 lat, a szycie było czymś tylko dla mnie, taką prywatną pasją. Żeby przez inny ubiór zaistnieć na ulicy. Bo nigdy nie lubiłam mieć takich ubrań, jak wszyscy. Zawsze chciałam coś wymyślić, by nawet rzecz kupiona w sklepie wyglądała ciekawie. A skąd pani bierze pomysły, wzory, inspiracje? Teraz jest łatwo, bo jest Instagram, Facebook, różne strony modowe. Tak że teraz czerpię inspirację z internetu. Dawniej od wspomnianej koleżanki lub z "zachodnich gazet". Czasami sama też coś wymyślałam i szyłam. Na tyle, na ile potrafiłam, bo przecież uczyłam się sama, nie chodziłam na żadne kursy. Później przyszedł taki czas, że można było "Burdę" dostać. Pomagały w tym znajomości w RUCHu. Po znajomości, to po znajomości, ale wreszcie była. Stamtąd inspiracje czerpałam garściami. Dziś to pani zdjęcia są na Facebooku i Instagramie. Czy ma Pani jakąś misję? "Misja", to jednak zbyt dużo powiedziane, ale chcę pokazać, że kobieta po 60. roku życia może wyglądać atrakcyjnie. I może ubierać się we wszystko, na co ma ochotę. Ja nie uznaję, że coś jest dla pań po 50., czy 60. roku życia. Jak coś takiego widzę, to się zaraz wzburzam. Bo na jakiej podstawie ktoś tak wymyślił? Czy ja nie mogę założyć tego, w czym się dobrze czuję? Pewnie, że nie wyskoczę na ulicę w krótkich spodenkach, ale lubię zaskakiwać. Zawsze to lubiłam, więc czemu mam tego nie robić. Super, że pani to robi. Myślę jednak, że to tego chyba jednak trzeba mieć trochę odwagi. Czy ma pani poczucie, że ta odwaga jakoś zmienia się wraz z wiekiem? Ja mam jej coraz więcej. Kiedy pracowałam w biurze, były określone standardy i trzeba było ubierać się tak, jak wypada ubrać się do banku. Chociaż ja zawsze coś tam przemycałem. Tu jakieś zapięcie krzywe w żakiecie, tam jakaś inna asymetria. Teraz jestem odważniejsza, bo nic mnie nie hamuje. I teraz właśnie zaczęłam moją przygodę z kolorami. Wcześniej ich nie było? Nie. Od niepamiętnych czasów chodzę w czarnych ubraniach i dopiero od niedawna zaczęłam próbować kolorów. I muszę przyznać, że dobrze się w nich czuję. Jeszcze wracając do wieku, pani zdaniem nie ma takich rzeczy, których nie wypada założyć kobiecie 60, czy 70 plus? To wszystko jest w naszych głowach. Oceniamy ludzi po wyglądzie, po ubraniu, mamy w głowach jakieś stereotypy. Jeżeli jakaś pani 70, a nawet 80 plus, czuje się w czymś dobrze, to dlaczego ma tego nie nosić? Nawet jeśli jest to bluzeczka na ramiączkach? Ja akurat staram się nie eksponować całego ciała, ale wszystko zależy od tego, co my same lubimy. Dlaczego ktoś ma nas ograniczać? My same też nie powinniśmy się hamować tylko dlatego, że ktoś może nas źle odebrać. Ja nie zawsze się we wszystkim dobrze czuję, więc nie noszę wszystkiego. Myślę, że to jest dobre podejście. Nosić to, w czym się dobrze czujemy. Kropka. Zdarza się, że ludzie zaczepiają panią na ulicy i pytają gdzie pani coś kupiła? Teraz to się raczej nie zdarza, bo mało wychodzimy przez pandemię, ale bywały takie bardzo przyjemne zdarzenia. Na przykład całkowicie nieznajoma pani na targu mnie zaczepiła i powiedziała, że od lat obserwuje jak się ubieram i w końcu zebrała się na odwagę, żeby powiedzieć mi, że jej się to bardzo podoba. Innym razem starszy pan podszedł i powiedział mi komplement. Bardzo jest to przyjemne. Pamiętam też, że jak przechodziłam na emeryturę moje młodsze koleżanki powiedziały do mnie: pani Irenko, i od kogo my teraz będziemy ściągać inspiracje jak to w biurowym ubraniu można wyglądać inaczej. To też było bardzo miłe. Czyli jest pani obserwowana! A pani obserwuje inne kobiety - na ulicy, w sąsiedztwie? Widzi pani jakieś zmiany w stylu dojrzałych Polek na przestrzeni lat? Myślę, że jesteśmy odważniejsze. Widzę na ulicy, że jest coraz więcej pań ciekawie poubieranych. Dziś mamy skąd czerpać wzory. Mamy drogę otwartą - wszystko można kupić. Nie tylko w sieciówkach, ale też właśnie w second handach. Pracuje pani teraz nad czymś? Teraz mam w głowie parę pomysłów na sukienki. Materiały już są. Pierwsza koncepcja też jest, ale czekam na wenę. Musi przyjść taki dzień, kiedy najdzie mnie ochota. Wtedy siadam, zaczynam szyć, a brakujące rozwiązania i dalsze pomysły przychodzą w trakcie. Ostatnio uszyłam takie zielone futerko, nie wiem czy pani widziała? Widziałam! To właśnie ono zwróciło moją uwagę. Gdy ja zakładam ludzie oglądają się na ulicy. Już kilka osób pytało mnie, gdzie je kupiłam. A ono niby takie nic. Bardzo proste jest do uszycia. Mnóstwo jest przecież takich futer. Ale ma coś w sobie. Pewnie ten kolor. Ta zieleń rzeczywiście jest świetna. Zastanawiam się teraz, co daje początek rzeczom, które pani szyje. Czy jest to potrzeba. Przyszła zima, to trzeba futerko? Powiem szczerze, że potrzeba to raczej nie, bo szafa już się nie domyka. A ponieważ jestem z tego pokolenia, które nie miało radości posiadania wielu ciekawych ubrań, to trudno jest mi się rozstać z z tymi rzeczami. Wypadałoby je gdzieś dalej przekazać, ale to chyba jeszcze nie teraz. Tak że dziś początkiem mojego szycia jest inspiracja. Obserwuję blogerki - polskie i zagraniczne, i czasami tak właśnie, od tego patrzenia, rodzą się pomysły. Czasami przychodzą do głowy, gdy widzę tkaninę. A dużo czasu zajmuje pani uszycie jakiejś rzeczy? Na przykład takiego futerka? To zielone szyłam około tygodnia, ale tylko ze względu na to, że mam alergię, a ono się strasznie pyliło. Samo wycięcie i później szycie jest proste, ale tych kłaczków było mnóstwo. Wszędzie - we włosach, na ubraniu, w całym mieszkaniu. Więc jak tylko coś przeszyłam, musiałam przemywać podłogi. A to i tak wszędzie latało. Gdyby nie pyłki, to myślę, że byłoby to trzy dni i po sprawie. Pamięta pani rzecz, której uszycie zajęło szczególnie dużo czasu? Czasami jest tak, że mam jakiś projekt i zrobione wykroje, ale po tym jak sfastryguje kończy się praca. I później leży taka rzecz i czeka, aż znowu przyjdzie czas na pracę. Czasami mam też tak, że coś mi nie pasuje, ale sama nie wiem co. Więc też leży... Teraz też mam taką rzecz - długą, żółtą sukienkę w czarne groszki. Uwielbiałam groszki! To jest takie wspomnienie z dzieciństwa. Miałyśmy po takiej sukence z mamą, gdy byłam małą dziewczynką. Zaczęłam więc szyć podobną, ale jakoś na razie nie mogę skończyć. Leży i czeka. Ale jak skończę, to na pewno pochwalę się na Facebooku. A czy ma pani ulubiony ciuch z tych swoich które pani sama uszyła? Mam! To czarna sukienka, którą można nosić też jako tunikę do spodni. Ma długi tył, który układa się takie fale. Uwielbiam ten krój, więc powieliłam go w wielu kolorach i z różnych materiałów. W groszki też taką mam i też ją uwielbiam. To jest mój ulubiony projekt. Jak powstał? Zobaczyłam taką sukienkę na ulicy. Później siedziałam i tak cięłam i cięłam materiał, aż mi wyszło. Nie dzieli pani ubrań ze względu na wiek, a ze względu na okazje? Czy np. cekinową spódnicę, którą też można zobaczyć na pani Facebooku, jest pani w stanie założyć do warzywniaka? Tą spódnicę lubię zakładać do czarnego swetra i zestawiać z czarnymi kozakami. Mam z niej stylówkę na różne okazje. Na co dzień też. Ale już takich rzeczy z tiulami, gdzie bardzo dużo się dzieje, nie zakładam często. Chociaż, jeżeli to tylko spódnica tiulowa, to lubię dobrać do niej gruby sweter czy kurtkę skórzaną i jest na co dzień. Generalnie, uwielbiam rzeczy czarne, łączenia różnych odcieni czerni, ale też różnych materiałów - błyszczącego z matowym. Lubię się tym bawić. Zobacz także: "Cieszę się, że zamiast na Uniwersytet Trzeciego Wieku poszłam na siłownię". Irena Wielocha ma 68 lat i formę nastolatki